Köye dönüşten sonra günler ağır ama huzurlu geçti. Baran artık köy meydanında başını eğmeden yürüyordu. İnsanlar bakıyor, fısıldaşıyor ama eski öfke yerini yavaş yavaş suskun bir kabullenişe bırakıyordu.

Bir akşamüstü, güneş Munzur’un doruklarına inerken, Baran ile DersimliKiz yine derenin kıyısında buluştular. Su şırıltısı, ikisinin sessizliğini dolduruyordu.

Baran bağlamasını aldı, tellerden usulca bir ezgi yükseldi. Ardından gözlerini DersimliKiz’e dikti.
— Ben yıllarca gölgemle yaşadım. Ama sen bana ışığı hatırlattın. Söyle… sen de gölgelerime rağmen benimle yürümek ister misin?

DersimliKiz defterini açtı, uzun zamandır sakladığı bir şiiri okudu:

“Ben gölgenden korkmadım,
Çünkü kendi gölgemle büyüdüm.
Işığınla değil, yaralarınla sevdim seni.
Ve bil ki, yaralarımız birbirine yaslandığında
Dağ bile devrilmez.”

Baran’ın gözleri doldu. Titreyen elleriyle onun elini tuttu.
— O halde saklama artık. Söyle köye, söyle dağlara, söyle Munzur’a… Senin yanında yürümek istiyorum.

DersimliKiz gözlerini suya dikti, sonra yüksek sesle söyledi:
— Ben, DersimliKiz… Baran’ı gölgeleriyle seviyorum!

Dağlar yankılandı. Su hışırdadı. Gökyüzünde tek bir yıldız parladı. Sanki doğa bile bu ilanı mühürlüyordu.

O andan sonra artık gizli buluşmalar, fısıltılı sohbetler bitmişti. Onların sevgisi köyün meydanında da, dağların tepesinde de yankılanacaktı.

Ama ikisi de biliyordu ki:
Gerçek bir sevda, ilanla değil, sınavla güçlenir. Ve daha önlerinde yürünecek uzun bir yol vardı.