Munzur’un suları o sabah her zamankinden daha coşkulu aktı. Dağlardan inen rüzgâr, köy meydanına asılan renkli bezleri dalgalandırıyordu. Bugün, yalnızca iki kalbin değil, bir köyün de sınav günüydü.

Davullar vuruldu, zurnalar çaldı. Kadınlar rengârenk elbiseleriyle meydanı doldurdu. Çocuklar kahkahalarla koşuştu. Ve köyün bütün sessizliği, yıllar sonra türkülerle bozuldu.

Baran, siyah bir ceket giymişti. Ama yüzündeki gülümseme, gömlekten daha çok ışık saçıyordu. DersimliKiz ise beyaz işlemeli bir elbiseyle çıktı insanların karşısına. Elinde defteri vardı; onu kalbinden ayırmamıştı.

Yaşlı kadın bastonuna dayanarak ikisinin arasına geldi.
— Bugün yalnızca iki gencin değil, köyün de düğünüdür. Biz yıllarca suskun kaldık, şimdi söz ve ezgiyle yeniden doğuyoruz.

Baran bağlamasını aldı. Tellerden ilk ezgi yükseldi. DersimliKiz defterini açtı, şiirini seslendirdi:

“Munzur şahit olsun,
dağlar duysun,
gölgeler ardımızda kalsın.
Biz yarayla sevdik,
ve yarayla büyüteceğiz sevgimizi.”

Kalabalık önce sustu, sonra alkışlarla eşlik etti. Türküler söylendi, halaylar çekildi. Gözyaşlarıyla gülüşler birbirine karıştı.

Rojhat da meydanda duruyordu. Uzaktan baktı, gözleri doldu. Sonra ağır adımlarla yanlarına geldi.
— Kardeşim, dedi Baran’a.
— Bugün senin sevdanı kabul ediyorum. Yaralarımız aynı toprakta kaldı. Bundan sonra gölgem sana değil, yanında olsun.

Baran onu kucakladı. Meydan bir kez daha alkışlarla yankılandı.

Ve o gün, Munzur’un kıyısında iki kalp yemin etti:
Sevdayı gölgelerle değil, ışıkla büyüteceklerdi.

Kulübenin duvarları, köyün sessizliği, dağların yankısı şahit oldu bu söze.