Bir zamanlar, yemyeşil ormanların yukarısında, yüksek dağların çıplak eteklerinde küçük bir köy varmış. Bu köyün arazilerinde herkesin çok sevdiği kınalı keklikler yaşarmış. Bu kekliklerin kınalı gözleri ve gagaları, boynunda halkaları, çizgili tüyleri varmış. “Gubuk gubuk, gak guburak gak guburak” diye hoş sesiyle tanınırlarmış. Bu ötüş sesi başka hiçbir kuşta yokmuş. Ancak bir gün, avcının biri kınalı kekliğin birini yakalamak için tuzaklar kurmuş. Keklik, bu tuzakları fark edip tam kaçacakken tuzağın ipine takılıp kanadını kırmış.

Kırık kanadıyla oradan uzaklaşmış ama acı içinde gücü tükenmiş taşların arasında bir yere pusmuş. Avcının geldiğini görünce yüreği “güp güp güp” diye atmaya başlamış. Keklik, kalbinden çıkan sesi avcı duyacak diye çok korkmuş. Avcı, kurduğu tuzaklarda keklik bulamayınca hepsini oradan söküp torbasına doldurmuş ve oradan uzaklaşmış.

Keklik, bulunduğu bu yerde yaşamanın zor olacağını düşünmüş. Çünkü açık arazide kırık kanadıyla uçamayacağını; “Tilkilere, kurtlara, diğer yırtıcılara yem olabilirim. Ormana kadar yürümeliyim.” diyerek hemen oradan yürümeye başlamış. Günlerce ormanda dolaşarak, bitkilerin tohumlarıyla beslenmiş. Diğer kuşların içinde de yırtıcılar olduğundan kuşlardan uzaklaşmış. Kanadının birini sürüyerek yürüdüğünü gören bazı kuşlar ise onunla alay edip dalga geçiyorlarmış. Artık o yalnızlık içinde yaşıyormuş. Keklik, kırık kanadının acısı ve yalnızlık içinde günlerini geçirirken, ormanın derinliklerinde yaşayan bilge bir baykuşu görmüş.

Baykuş, oturduğu kuru ağaç dallarının üzerinden “Gu guuuk, gu guuuk” sesiyle kekliğe; “Keklik, senin kanadın kırık olabilir ama içindeki cesaretin ve sevgin her şeyden daha değerlidir. Kendini asla yalnız hissetme, çünkü her zorluk bir fırsattır.” diye seslenmiş.

Keklik, baykuşun sözlerini dinleyerek kendine yeni bir yol çizmiş. Yalnız yaşamayı bırakıp diğer kuşların yanına dönmüş. Diğer kuşlarla konuşmaya başlamış. Onlarla yepyeni dostluklar kurmuş. O günden sonra yaşadığı bu yerlerin kıymetini anlamış, ormanın güzelliklerini keşfetmiş. Zamanla, kırık kanadıyla bile uçmanın bir yolunu bulmuş. Kırık kanadıyla zorlukları aşmayı öğrenmiş. Zıplayarak ve kanadını kullanarak yükseklere çıkmayı bile başarmış. Ormandaki diğer hayvanlara da yardım etmeye başlamış. Bu deneyimlerini başkalarıyla paylaşmış. Ormandaki hayvanlar, kekliğin bu cesaretinden ilham alarak kendi zorluklarıyla başa çıkmayı öğrenmişler.

Bir gün, keklik ormanın en yüksek tepesine çıkmış. Oraya ulaşmanın mutluluğuyla “Gubuk gubuk, gak guburak gak guburak” diyerek şarkısını söylemiş. Diğer kuşlar, onun sesini duyunca can kulağıyla dinlemişler. Hatta onu duyan tüm kuşlar kanatlarını çırparak alkışlamışlar. “Bir daha bir daha!” diye tempo tutmuşlar. Keklik de onları kırmayıp şarkısını yeniden söylemiş. Hep birlikte mutlu olmuşlar.
Kırık kanatlı keklik o günden sonra, yalnızlığını geride bırakarak dostluk ve dayanışmanın ne kadar önemli olduğunu anlamış. Böylece, kırık kanadıyla bile yükseklere uçmanın ve zorlukların üstesinden gelmenin mümkün olduğunu herkese göstermiş.

29.12.2024 Ankara
Durmuş Ali ÖZBEK
Emekli Öğretmen, Yazar
Kültür Bakanlığı Halk Şairi