Zamanın birinde, Orta Toroslar, Taşeli Yöresinde sarp dağların doruklarında, yalnız bir yaban keçisi yaşarmış. Ancak bu keçi diğer yaban keçilerinden farklıymış. Gözlerinde her zaman bir hüznün izleri varmış. Dağın eteklerindeki köylüler, onun gözlerinde yaşları gördükleri için "Ağlayan Yaban Keçisi" adını vermişler.

Lakin bu köyde yaşayan halk, yaban keçisinin neden ağladığını sürekli sorgularmış. Kimi yalnızlık sebebiyle yas tuttuğunu düşünür, kimiyse geçmişte meydana gelen bir olayın onu derinden yaraladığını düşünürmüş. Fakat kimse onun sırrını çözemezmiş.

Bir gün o köylerin birinde yaşayan, Ali adında genç bir çoban, bu hüzünlü sırrı çözmeye niyet etmiş. Günün ilk ışıklarıyla yola çıkıp dağa tırmanmaya başlamış. Dağın zirvesine vardığında Ağlayan Yaban Keçisini yüksek bir kayanın üzerinde, yapayalnız dizlerinin üzerinde yatarken görmüş. Çoban Ali yavaş yavaş ona yaklaşmış. Bir arkadaşla konuşur gibi yumuşak bir ses tonuyla konuya girmiş.

"Ey güzel dost, neden gözlerin sürekli ıslak? Hangi kara düşünceler ruhunu bu kadar eziyor da gözlerinden hep yaş akar?" demiş.

Ağlayan Yaban Keçisi, derin bir bakışla Çoban Ali'nin gözlerine bakmış. Usulca ayağa kalkmış. Bu sırada bir damla gözyaşı yanağından çenesine doğru süzülmüş. Ardından, şaşırtıcı bir şekilde insan gibi dile gelmiş.
"Ey sevgili çoban! Hikayem hem uzun hem de kederlidir. Bir zamanlar ben böyle yalnız değildim. Bu dağlarda ailemle beraber, huzur içinde yaşar dururduk. Ancak bir gün avcılar buraya geldi. Onlar beni ele geçiremedi ama canım ailemi benden çaldılar. İşte o günden beri bu dağlarda yalnızlığıma mahkumum."

Ağlayan Yaban Keçisinin anlattıkları Ali'nin içini çok derinden bir ateş gibi dağladı. Ona yardım etmek istiyormuş ama nasıl edeceğini bilmiyormuş. Kendini derin bir kuyuya düşmüş gibi hissetmiş. Bir süre bekledikten sonra sormuş:

"Senin için ne yapabileceğimi söyle. Mutluluğunu geri kazandıracak bir şey varsa o benim vazifemdir." demiş.

O an keçinin yüzünde hafif bir tebessüm belirmiş ve şöyle söylemiş;

"Tek dileğim, bu dağlardaki diğer hayvanları avcıların ellerinden kurtarmandır. Eğer bunu başarırsan, gözyaşlarım belki bir gün sonsuza kadar kurur." demiş.

Çoban Ali, keçinin sözlerini bir vasiyet gibi kalbine yazmış. O günden itibaren hem dağlarda yaşayan bütün canlılara durumu anlatmış, hem de köydeki insanlara hayvanların ve doğanın ne kadar kıymetli olduğunu söyleyerek onlarda merhamet duygularının kabarmasına vesile olmuş. Gün olmuş, avcılar o sahadan el çekmişler. O sahada yaşayan tüm hayvanlar yeniden huzur bulmuş.

Çoban Ali, o günden sonra Ağlayan Yaban Keçisini birkaç defa daha görmüş. Onun gözlerinde bir damla yaş görmediği için çok mutlu olmuş. Ağlayan Yaban Keçisi, Çoban Ali'nin artık onun candan arkadaşı olduğunu ve hiç yalnız olmadığını kalbinden hissediyormuş.

Not: Bu masal, Ermenek dağlarında yaban keçilerini fotoğraflayan Ali Bayındır ve yaban keçileri için yazılmıştır.

27.12.2024 Ankara
Durmuş Ali ÖZBEK
Eğitimci Yazar
Kültür Bakanlığı Halk Şairi