3. Şarkı Söylemek İstemeyen Cırcır Böceği: Cır Cır 🦗
🌙 Ormanın En Güzel Melodisi
Derin, huzurlu bir ormanın kalbinde, akşam çöktüğünde binlerce ses bir araya gelirdi. Bu sesler, cırcır böceklerinin sihirli konserleriydi. Her cırcır böceği, arka bacaklarını birbirine sürterek çıkardığı melodiyle ormanın uykuya dalmasına yardım ederdi. En ince, en tatlı sesler onlardan gelirdi.
Bu ormanda yaşayan genç bir cırcır böceği vardı: Cır Cır.
Cır Cır, tıpkı arkadaşları gibi şarkı söylemek için yaratılmıştı. Ama bir sorunu vardı: Diğer cırcır böceklerinin sesi incecik bir flüt notası gibi çıkarken, Cır Cır'ın sesi bir davul vuruşu gibi, çok kalın ve gürültülüydü.
Bacaklarını her sürttüğünde çıkan ses: CRRR-KRAK!
Bir keresinde, Koronun lideri olan yaşlı ve bilge Bay Bilge Böcek, Cır Cır'ın sesini duyduğunda şaşkınlıkla, "Amann, yavrum! Sen bir cırcır böceği misin, yoksa bir kurbağa mı?" demişti.
Bu olaydan sonra Cır Cır çok utanmış, kimsenin onu tekrar alaya almaması için şarkı söylemeyi tamamen bırakmıştı. Artık akşam olduğunda, Orman Korosu neşeyle şarkı söylerken, Cır Cır tek başına, en kalın ve en ıslak eğrelti otu yaprağının altına saklanırdı. "Benim sesim güzel değil," diye düşünürdü, "Farklı olmak çok kötü."
📢 Büyük Konser Gecesi
Yaz mevsimi sona ererken, ormanda geleneksel Büyük Veda Konseri düzenlendi. Bu, tüm böceklerin ve küçük kuşların kış uykusundan önce son kez bir araya geldiği, en özel geceydi.
Cır Cır, konsere katılmamak için bin bir bahane uydurdu: "Ayağım burkuldu," "Karnım ağrıyor," "Çiçek tozuna alerjim var." Ama gerçekte tek istediği, o kalın sesinin duyulmamasıydı.
Konser alanı, ateş böceklerinin yaydığı ışıkla aydınlanıyordu. Bay Bilge Böcek, parlak bir ateş böceğinin üzerine tünemiş, konseri yönetiyordu. Cırcır böcekleri aynı anda şarkı söylemeye başladı: Cırr, cırr, cırrr… Mükemmel bir uyum içindeydiler.
Tam orkestra doruğa ulaşmışken, gökyüzünde büyük, gümüşi bir gölge belirdi. Bu, avlanmak için çıkan, sessiz ve tehlikeli Baykuş Puslu'ydu. Puslu, adından da anlaşılacağı gibi, avını her zaman sessizlik içinde, kimseye hissettirmeden yakalamayı severdi.
Baykuş, konserin üzerinden alçaktan uçtu ve kanatlarının yarattığı rüzgarla, Bay Bilge Böcek'in üzerindeki ateş böceğinin ışığı aniden söndü.
Karanlık! Konser alanı aniden zifiri karanlığa büründü.
🌟Kahramanlık Melodisi
Sessizlik, bir anda ormanın üzerine bir örtü gibi çöktü. Tüm böcekler korkudan donakalmıştı. Kimse kımıldayamıyordu. Çünkü hepsi biliyordu ki, Baykuş Puslu sessizlikte avlanırdı.
O sırada, yaprağın altında saklanan Cır Cır, karanlıkta Baykuş'un büyük silüetini gördü. Bir an için panikledi ama sonra aklına geldi: Bu sessizliği bozmak zorundaydı!
Cır Cır, derin bir nefes aldı. Utanmayı, farklı olmayı unuttu. Yapabileceği tek şeyi yaptı: bacaklarını tüm gücüyle birbirine sürttü.
CRRR-KRAK! CRRR-KRAK! CRRRRAAAAK!
Cır Cır'ın kalın ve gürültülü sesi, o kadar yüksekti ki, sadece karanlığı değil, ormanın derin sessizliğini de paramparça etti. Sesi, bir uyarı zili gibi ormanın her köşesinde yankılandı.
Baykuş Puslu, bu beklenmedik ve kulakları sağır edici gürültüden şaşkına döndü. Hiçbir avcı, avının bu kadar yüksek ses çıkarmasını beklemezdi. Puslu, başını hızla salladı ve o kadar çok korktu ki, avlanma isteği kalmadan hızla ormanın derinliklerine doğru uçarak uzaklaştı.
💖 Farklılık Güçtür
Baykuş tehlikesi geçince, ateş böcekleri yeniden ışıklarını yaktı. Tüm böcekler, Cır Cır'ın etrafına toplandı.
Bay Bilge Böcek, şefkatle Cır Cır'a baktı. "Cır Cır," dedi. "Senin sesin bir şarkı gibi değil, evet. Ama senin sesin bir koruma kalkanı! O kalın ve güçlü tonun, bizi tehlikeden kurtaran bir uyarı ziliymiş."
Cır Cır, ilk defa sesinden utanmadı. Gözleri parlıyordu. Farklı olmanın kötü değil, aksine çok özel bir güç olduğunu anlamıştı. Onun kalın sesi, diğer böceklerin ince sesleriyle birleştiğinde, ormanı hem eğlendiren hem de koruyan eşsiz bir melodi yaratıyordu.
O günden sonra Cır Cır, Orman Korosu'nun en gururlu üyesi oldu. Artık bacaklarını birbirine sürtmekten asla çekinmiyordu. Çünkü biliyordu ki, kendi doğası gereği farklı olan o ses, gerektiğinde en iyi şarkıdan bile daha değerliydi.