1.🦋 Pırıl Pırıl Kanatlı Kelebek: Minnak 🦄
🏡 Başlangıç
Yemyeşil bir vadinin ortasında, rengarenk açmış zambakların, kadifemsi güllerin ve mis kokulu lavantaların bulunduğu sihirli bir bahçe vardı. Bu bahçede, gökyüzünün tüm renklerini taşıyan binlerce kelebek yaşardı. Kanatları kırmızı, sarı, mavi desenlerle süslüydü ve uçarken havada adeta dans ederlerdi.
Ancak aralarında bir kelebek vardı ki, diğerlerinden biraz farklıydı. Adı Minnak'tı.
Minnak, gerçekten de adının hakkını verirdi, çünkü diğer kelebeklerden biraz daha küçüktü. Ama onu asıl farklı kılan şey, kanatlarıydı. Minnak'ın kanatlarında pul yerine, tıpkı küçük, yuvarlak aynalar gibi pırıl pırıl parlayan kristaller vardı. Güneş ışığı kanatlarına vurduğunda, bahçenin her yerine minik, ışıl ışıl noktalar saçırdı.
Diğer kelebekler, "Bakın, Minnak geliyor! Gözümüzü kamaştırıyor!" derlerdi. Minnak bu parıltıyı çok seviyordu, ama bazen arkadaşlarının bu sözleri onu üzüyordu. Minnak, diğerleri gibi görünmeyi, sessiz ve desenli kanatlara sahip olmayı dilerdi. Bu yüzden uçarken kanatlarını olabildiğince birbirine yaklaştırır, parlaklığını saklamaya çalışırdı.
🌳 Macera Başlıyor
O sabah, gökyüzü her zamanki gibi parlak ve maviydi. Kelebekler neşeyle çiçekten çiçeğe süzülüyor, tatlı nektarlarını topluyorlardı. Minnak da bir papatyanın üzerinde usulca duruyordu.
Tam o sırada, bahçeye alışılmadık bir sessizlik çöktü. Ardından, uzaktan yaklaşan kocaman, gri bir gölge belirdi.
"Eyvah! Büyük Bahçe Kedisi Pofuduk!" diye fısıldadı yaşlı bir kelebek korkuyla.
Pofuduk, bahçenin en meraklı ve en büyük kedisiydi. Kelebeklere zarar vermezdi, ama kocaman pençeleri ve hızla savrulan kuyruğu, küçük kelebekler için büyük bir tehlike demekti. Pofuduk, koca gövdesiyle bahçenin en güzel çiçeklerinin üzerine doğru yürüdü. Kelebekler, telaşla en sık yaprağın altını veya en kalın dalın arkasını arayarak saklanmaya başladılar.
Ama Pofuduk, kurnaz ve çok hızlıydı. Kuyruğuyla birkaç yaprağı devirdi ve kelebeklerin saklandığı yeri bulmak üzereydi.
Minnak'ın Gücü
Korkudan kalbi gümbürdeyen Minnak, bir an için paniğe kapıldı. Ancak gözleri, saklandığı gül dalının üzerinden süzülen parlak güneş ışığına takıldı. Işık, Minnak’ın gizlemeye çalıştığı kristal kanatlarına değiyordu. Kanatları, her zamankinden daha güçlü bir şekilde parlıyordu.
Minnak'ın aklına bir fikir geldi. Derin bir nefes aldı ve korkusunu bir kenara bıraktı.
"Şimdi ya hiç!" diye düşündü.
Hızla havalandı ve Pofuduk'un kocaman, meraklı gözlerinin tam karşısına doğru uçmaya başladı. Pofuduk, gözlerini ona doğru yaklaştırdı. Tam o anda Minnak, kanatlarını sonuna kadar açtı ve onları Güneş'e doğru çevirdi!
Flaşş!
Yüzlerce küçük kristal ayna, güneş ışığını toplayıp büyük bir spot ışığı gibi Pofuduk’un gözlerine yansıttı. Pofuduk, bu ani ve parlak ışıktan irkildi, gözleri kamaştı. Miyavlayarak kafasını hızla çevirdi ve ne olduğunu anlamadan, hızla oradan uzaklaşarak bahçenin dışına kaçtı.
Mutlu Son
Kocaman gri gölge nihayet bahçeden uzaklaştığında, saklanan kelebekler yavaşça ortaya çıktılar. Herkes şaşkın, ama güvendeydi.
Kırmızı kanatlı Karmen, Minnak'a doğru uçtu ve utangaçça, "Minnak, hepimizi sen kurtardın! O parıltı... O kadar güçlüydü ki!" dedi.
Mavi kanatlı Can, heyecanla, "Evet, senin 'farklı' dediğimiz kanatların, bizim en büyük silahımız oldu!" diye ekledi.
Minnak, ilk defa kanatlarının parlaklığını saklamaya çalışmadı. Gururla kanatlarını açtı. Parlaklığı artık bir utanç kaynağı değil, güçlü bir kahramanlık simgesiydi.
O günden sonra bahçedeki hiçbir kelebek, Minnak'a farklı olduğu için takılmadı. Aksine, herkes kendi özelliğinin, kanatlarındaki desenin, uçuşundaki hızın veya rengindeki parlaklığın, onları özel ve değerli kıldığını anladı.
Minnak, kanatları parıldayarak çiçekten çiçeğe uçmaya devam etti. Ve bahçenin her köşesi, küçük, pırıl pırıl bir kelebeğin cesareti sayesinde, her zaman güvende ve ışıkla dolu kaldı.