Yaşamak, bir sevgiyle her şeye ve herkese inat var olabilmektir. Sadece yaşayabilmek, sadece sevebilmek, karşılıksız olmalıdır. Sevgiye aç kalan yürekler, bir umman bulmuşçasına sevgiye koşuyorsa, aç kalmış, susuz kalmış, yanan yüreğini doyurmak ve serinletmek için koşmuştur.
Tıpkı suyun karşılık beklemeden akması gibi, sevgi de hayatta karşılık beklemeden sunulmalıdır.Sevgi, sevilene verilebilecek en güzel armağandır. Onun bu armağanı kabul edip etmemesi ise kendi bileceği iştir. Seven, sadece sevmelidir; bile bile, karşılık beklemeden sevmelidir.
Tıpkı güneşin doğayı ve insanları sevdiği gibi, insanların doğaya verdiği zarara rağmen her sabah yeniden doğmaktan vazgeçmediği gibi sevmelidir. İşte gerçek sevmek budur: Yaradan için sevmeli, kâinat için sevmeli, gelecek nesiller için sevmeli; her sabah doğan güneşin gülümseyen yüzünden hiçbir şey kaybetmeden sevmelidir.
Sevdikçe ışımalı, ışık saçmalı; doğayı ve insanları aydınlatmalı, ısıtmalıdır.
Sevgisi çoğaldıkça kendisi yanmalı, ama sevgisi uğruna çok sevse de fazla yaklaşmamalıdır.
Çünkü bilir ki, yaklaşırsa sevgisi zarar verebilir. O, yaratılmışlığından dolayı karşılıksız sever.İnsanlarda da durum böyledir. İnsan, sadece “Seviyorum” diyebilmeli; karşılık görmese bile “Seviyorum” diyebilmelidir.
Sevdiklerini var olduğu sürece korumalı, onlara sahip çıkmalıdır. Gerçekten sevmek, sadece sevebilmek de işte budur.