Bir şeyin verdiği acıdan daha çok hissettirdiği mutluluk yönlendiriyordu bizi bende mutluluğa tutunmuştum işte tek fark ben savruluyordum. Her savrulmada çarpıyor yaralanıyordum yaralar oluşuyor, kanıyor ve iyileşiyordu bir döngünün içinde dönüyordum. Geçmişten kafamı kaldırdığımda çalıştığım ofisin kapısında bekliyordum elimdeki evrak çantasını sallayarak girdim içeri sağ tarafta gelen geçeni süzen, en ince detayına kadar inceleyen güvenlikçimiz iyi kalpli birazda konuşmayı seven Arif abi vardı. Kısa bir hal hatır merasiminden sonra oradan geçip merdivenlere doğru hareket ettim bazen benim hakkımda da konuşur genel anlamda kötü bir niyeti olmadığını belirtirdi ben pek umursamayan bir tavırla kafa sallar önemli değil derdim. Odama geçmek için kapıya yöneldiğim vakit adımı yüksek bir sesle ve vurgu yaparak Şiran! dediğini duydum. Kafamı yana çevirip arkama baktığımda saçlarım ani hareketten dolayı savrulmuş ve omuzlarıma düşmüştü. Bugün tek toplantım olduğu için geç gelmiş hiç vakit kaybetmeden evrakları gözden geçirip kalan zamanımı yine anılarımla doldurmak istiyordum ki ismimin söylenmesiyle arkamı dönmüş beni gördüğü için bir çocuk gibi mutlu olan Destan karşımdaydı ona çok üzülüyordum beni bu kadar sevmesini haksızlık olarak görüyordum karşılıksızdı hep karşılıksız kalabilirdi. Bekleyeceğim demişti ama sonsuza dek sürse beklemezdi o da giderdi.. Parlayan gözlerine baktım gülüşlerine karşı bende tebessüm ederek "efendim Destan" dedim. Sesimin bile onu bu kadar etkilemesi şaşırtıyordu beni, yavaş adımlarla odama geçmiş iki kahve söylemiştik bile dün biraz kafamı toplamak için kendime ait evimde kalmış oda yalnız kalmak istediğim için beni eve götürmeye ısrar etmemişti. Arada ayrı evde kalsam da tesellim onun omuzlarıydı değişmeyen bir gerçekti bu çok anlayışlı, sabırlı ve hep mutlu olmamı istemesini seviyordum. Aslında unutmak için sıraya giren geçmişi unutsam ona da yer açılırdı. Destan yapısı gereği komikti onunlayken somurtmak imkansızdı en kötü zamanlarımda yanımda durmuş ve elimden tutmuştu, ona minnettardım.
Bana doğru uzatıp beyaz tenine yakışan yumuşacık, kalemi andıran kusursuz incelikteki elleriyle ellerimden tutmuş, şefkatli bir sesle "seni rahatsız etmek istemedim ama çok merak ediyorum. Her zaman... " dedi. Durdu devam etmeden yüzüme baktı sol elini ellerimden ayırdı saçlarımı okşayarak başımda gezdirdi bu hareketiyle içimi ısıtmıştı. Mecburi bir sebepten evlenmiş, gerçekten evli bir çift olmasak da evliliğimizin üstünden nerdeyse bir yıl geçmişti. Artık birbirimizi yüzündeki ifadeden anlıyorduk.