"Çıkmaz Sokağın Sessiz Tanıkları"

O gece, çıkmaz sokak boyunca hayat bir anda durmuştu. Sessizlik, çığlıkların yerini almıştı. Meryem, enkazın altında sıkışmış, kucağına atlayan kedisi Pamuk’a sıkıca sarılmıştı. O, evin en nazlı kızıydı; herkesin neşesi, evin ışığı. Kardeşleri ve annesi mutfakta bir şeyler hazırlarken, Pamuk bir anda odadan fırlayıp Meryem’in kucağına atlamıştı. O sırada yerin sarsıldığını bile anlamamıştı küçük bedenleri. Olay, bir anda gerçekleşmiş, kimse bir şey yapmaya fırsat bulamamıştı.

Meryem, titreyerek Pamuk’un yumuşacık tüylerine dokundu. Kedinin gözleri sakin ama derindi, sanki “Korkma, birlikteyiz” der gibiydi. Meryem’in bir anda zihninden annesinin sesi geçti: “Pamuk, bu evin bir parçası.” Kedi, o an bu sözü bir gerçeklik gibi yaşatıyordu. Birbirlerine, sarsıntılardan çok daha güçlü bir dostlukla tutunmuşlardı.

Enkazın yakınında ise başka hikâyeler yazılıyordu. Yan binadan kurtarılan Ayşe teyze, torunlarıyla son görüşmelerini anlatırken gözyaşlarını tutamıyordu: “Eymen, kardeşini koruyacağım dedi... Onlara bir şey olmasın diye yatağına sardı. Ama kendisi kurtulamadı.” Bu hikâye, kulaklarda yankılanırken başka bir köşede, itfaiyeciler, yaşlı bir amcanın tekerlekli sandalyesini kurtarmak için çalışıyordu. Sandalyenin yanına iliştirilmiş eski bir fotoğraf karesi... Amca, o kareye bakarak sessizce ağlıyordu.

Sokak boyunca devam eden umutlu mücadele, bir babanın kısık sesiyle bozuldu: “Bir nefes... Lütfen bir nefes!” Çökmüş binanın altında çocuklarının adını bağırıyordu. Kimse bir cevap alamıyordu. Sessizlik, umutları bir kez daha ezerken enkazdan ansızın bir el uzandı. Küçük bir çocuk, yüzündeki tozla molozun arasından çıkarıldı. Babası ağlamak yerine sıkıca sarıldı ve sadece şunu fısıldadı: “Yine birlikteyiz.”

Meryem ve Pamuk, o an hâlâ birbirine sarılıyordu. Kurtarma ekipleri onlara ulaştığında Meryem, kedisini kollarından bırakmamıştı. Çıkmaz sokak, o gece birçok hayatı yuttu, ama Meryem ve Pamuk’un dostluğu, o karanlığa inat bir umut ışığı oldu.