BENLİĞİN ÇATLAĞI

İnsan bazen kendisini aynada değil,
başka birinin gözlerinde görürmüş.
O gün ilk anladığım şey buydu:
Ben dediğim şey
zannettiğim kadar sağlam,
sanılan kadar güçlü değilmiş.
Bir bakışınla
içimde yıllardır çatlamayan taşlar
yerinden oynadı.
Benliğimin duvarları sarsıldı,
kendim sandığım bütün doğrular
ayaklarımın altında kum gibi dağıldı.
Ben o gün çözüldüm.
Kimsenin çözemediği yerimden.
Hiç kimsenin dokunamadığı yanımdan.
Her insanın sakladığı bir kırık vardır ya,
kimse bilmez,
kimse görmez,
kimse dokunamaz…
Benim kırığım işte tam oradaydı.
Ve sen
bir şey yapmadan
oraya dokundun.
Anlamak istesem de anlamadım önce:
Bir insan nasıl olur da
yıllardır sakladığım o tek çatlağı
bir bakışla bulabilir?
Ben kendimi tanıyamazken
sen nasıl tanıdın?
Ben güçlüydüm,
öyle bilirdim.
Yıkılmam sanılırdı,
yıkılmazım diye düşünürdüm.
Ama içimde
sadece ben duyduğum bir sızı vardı.
Kimse bilmezdi.
Kimse sormazdı.
Kimseye söylemezdim.
Sen sormadan duydun.
Ben susarken anladın.
İçimde gizlediğim o sessiz çığlığı
bir nefeste çözdün.
İşte o gün
benliğimin çatlağı
gizli kalmaktan vazgeçti.
Kırıldığım yerim
sana doğru açıldı.
Sanki yıllardır sakladığım karanlık
senin ışığınla yırtıldı.
Ben ilk defa
kırılmanın bile güzel olabileceğini gördüm.
Çünkü bazı insanlar
kırıldığın yerden değil,
kırıldığın yere rağmen gelir.
Sen öyle geldin.
Ben seni gördüğümde anlamadım,
sonra fark ettim:
Aşk dediğimiz şey
insanı çözen bir tuzak değil,
insanı kendine döndüren bir çatlakmış.
Ben o çatlağın içinden
kendimi yeniden gördüm.
Kendime ilk kez dürüstçe baktım:
Yorgundum.
Eksiktim.
Kırılmıştım.
Ve en çok kendime yabancıydım.
Sen ise
beni benden önce anlamış gibiydin.
Bu yüzden korktum.
Kendimi ele vermekten,
kendimi çıplak bırakmaktan değil;
ilk kez “ben” olduğumu
birinin fark etmesinden korktum.
Ben çatladığım yerden
yeniden doğdum.
Çünkü sen beni çözerken
beni yok etmedin;
beni yeniden kurdun.
Artık biliyorum:
Her insanın bir kırığı vardır.
Ama doğru insan gelir
ve o kırık tam da sevginin tutacağı yerdir.
Benliğimin çatlağı,
senin ışığınla kutsandı.
Ben o çatlağın içinden
yeni bir ben çıkardım.
Daha gerçek,
daha çıplak,
daha insan…
Ve sana daha yakın.