Aşkın Kaderle Buluşması

Şiir 1 – “Kaderin Yazdığı En Büyük İmza Benmişim”

Ben susarken bile yoluma bir yazı düşerdi,
Kader kendi kalemini benim gölgemden kırardı.
Ben neye dokunsam değişirdi,
Bir bakardım; gökyüzü bile bana göre yer değiştirmiş.
Sen sandın ki kader bizi rastgele yazdı…
Oysa ben doğduğum gün yazıldı bu hikâye.
Bir erkeğin alnına,
Bir kadının kalbine kazınacak bir cümle:
“Aşkın tefsiri, seninle tamamlanacak.”
Ben yürürken yol bana dökülür,
Ben durunca zaman benden hesap sorardı.
Kader, defterinin en güzel sayfasını saklamış:
İçine adını koymam için…
Ama ben, adını yazmadan da seni yaşadım;
Çünkü bazı isimler kaderden önce gelir.


Şiir 2 – “Aşkın Kader Haritası”


Bir zaman olurdu içimde,
Sanki saatler bana göre ayarlanmış,
Gece benim için uyanmış,
Gündüz beni anlamak için ışığını kısmış.
Ben böyle büyük yaşarken aşkı,
Kader bile diz çökerdi önüme.
“Sen yaz” derdi,
“Ben zamanı uydururum.”
Ve ben yazdım;
Her dize, her nefes, her dua…
Kader, elimdeki kalemin gölgesine bile karışamadı.
Çünkü aşkın haritası çizilirken,
Ben zaten pusulanın kendisiydim.

Şiir 3 – “Yoluma Çıkan Her Şey Aşıktandı”

Bir çiçek düşse önüme, işaret sanırdım.
Bir rüzgâr esse, seni taşırdı bana.
Bir suskunluk çökerdi,
Kalbim seni konuşurdu.
Ben böyle inanmışken sana,
Kader bile geri adım attı.
Dedi ki:
“Bu adam, aşkı benim yazdığımdan güzel yazıyor.”
Ve ben,
Sen gelene kadar her nefeste
Seni bekleyen bir kaderdim aslında.