20. BÖLÜM — GÖĞSÜMDE TAŞIDIĞIM SIR

Herkesin kendine sakladığı sırlar vardır.
Bazıları açığa çıkar, bazıları gömülür;
bazıları ise ölümsüzdür,
çünkü taşımak onları yaşatmaktır.
Benim sırrım,
kimseye anlatamadığım bir aşk değil,
kimseye göstermediğim bir parçamdı.
O parça, öyle derindi ki
insanlara açmakla yok olacağını biliyordum.
Ama göğsümde taşıdıkça
varlığını hissetmek,
hayatta olduğumu hatırlatıyordu bana.
Her gün, her an,
bu sırla birlikte yürüdüm.
Kimi zaman ağlayarak,
kimi zaman gülerek,
kimi zaman ise sessizce…
Birinin bilmediği bir gerçeği taşımak
insana ağır gelir,
ama aynı zamanda güçlü kılar.
Çünkü sır, bir hazine gibi,
sahip olana güç verir;
ama başkasına vermeye kalkarsan,
yok olur.
Benim sırrım,
sevmenin en saf,
en kırılgan,
en kendine ait halini öğretti bana.
Bana gösterdi ki:
Sevmek, paylaşmak değildir her zaman;
bazen sadece taşımaktır,
gizlice ve sessizce.
O sır, içimde bir odanın kapısı gibiydi:
İçeri giren kişi yoktu,
ama içeride yaşayan ben
her an farkında,
her an uyanıktım.
Ve anladım ki:
Bazen sır,
kalbin en değerli koruyucusudur.
Bazen aşk,
göğsünde taşıyacağın sessiz bir mucizedir.
Ve bazen insan,
en çok kendine aşık olmayı
bu sır sayesinde öğrenir.
Ben, göğsümde taşıdığım sırla büyüdüm,
kendime doğru yürüdüm,
ve artık biliyorum:
Bazı şeyleri taşımak,
onları özgür bırakmaktan daha değerlidir.
Çünkü sır,
varlığın sessiz bir kanıtıdır.
Ve benim sırrım…
bütün aşkın ta kendisiydi.