Yağmur, şehri sessiz bir melodiye boğmuştu. Taş kaldırımların üstünde zıplayan damlalar, sanki zamanı yavaşlatıyordu. Elif, kafesinin penceresinden dışarı bakarken, her damlanın yüzeyinde kendi yansımasını arıyordu. Son zamanlarda hayat, ona fazla ağır gelmişti. İş, yalnızlık ve geçmişin gölgeleri… Hepsi bir araya gelip kalbini sıkıştırıyor, nefes almasını zorlaştırıyordu.

O sırada kapı açıldı ve içeriye adımlarının ritmiyle mekânı dolduran bir adam girdi. Gözleri, ilk bakışta ruhunu tanıyacak kadar derindi; yüzünde ise gizemli bir gülümseme vardı. Elif, istemsizce ona bakakaldı. Kalbi, yavaş yavaş, bilinmeyen bir ritimle atmaya başladı.

– “Bir kahve alabilir miyim?” diye sordu Mert, sesi derin ve sıcak.

Elif, siparişi almak için masaya doğru yürürken, birden fark etti: Bu tanışıklık, hiçbir tesadüfe sığmayacak kadar özel bir an gibi hissettiriyordu.

– “Tabii, hangisini istersiniz?”

Mert, menüye bakmadan cevapladı:
– “Sizin en sevdiğiniz kahveden. Size güveniyorum.”

Bu cümle, Elif’in içinde tuhaf bir sıcaklık uyandırdı. Bir yabancı, henüz adını bile bilmediği biri, ona böyle bir güven duyuyordu. O an, Elif’in kalbi bir kez daha hızlandı; gözlerinin köşesinde istemsiz bir gülümseme belirdi.

Kahve hazırlandığında, Mert masasına oturdu. İlk başta sessizlik hâkimdi; sadece yağmurun pencerede çıkardığı ses, o anı büyüleyen bir melodi gibiydi. Elif, kahveyi masaya bırakırken, göz göze geldiler. Bu bakış, kelimelerden daha fazlasını söylüyordu: İki yabancı, birbirlerinin dünyasına adım atmaya hazırdı.

O gün, sıradan bir gün gibi başlamıştı belki, ama Elif ve Mert için hayat, bu küçük kafede kökten değişecekti. Kalplerinde henüz farkında olmadıkları bir filiz, sessizce açmaya başlamıştı: Aşkın Gülleri.