Bir hafta sonra, küçük bir otobüsün içinde yan yana oturuyorlardı. Şehirden uzaklaştıkça, camlardan görünen manzara değişiyor, gri binaların yerini yemyeşil tarlalar, dağların koyu gölgeleri alıyordu.

Zeynep Nisa başını cama yaslamış, sessizce dışarıyı izliyordu. Ahmet ise elini dizlerine koymuş, cesaret edemediği bir şey varmış gibi durmadan ellerini sıkıyor, gevşetiyordu. Sonunda derin bir nefes aldı:

— “Zeynep… Biliyor musun, bu yol benim için yeni bir hayat gibi. Yanında sen olunca, kalbimde ilk defa huzur var.”

Zeynep Nisa gözlerini ondan kaçırmaya çalıştı ama Ahmet’in sesinde öyle içtenlik vardı ki dayanamadı, dudaklarının kenarında belirsiz bir tebessüm belirdi.
— “Ahmet… ben de kendimi senin yanında garip bir güven içinde hissediyorum. Sanki… babamın bana bıraktığı emanetsin.”

Otobüs virajlı yollardan geçerken güneş batmaya başlamıştı. Gökyüzü kızıl bir denize dönmüş, ışıklar camdan içeri süzülüyordu. Ahmet cesurca elini uzattı, Zeynep’in titreyen parmaklarını tuttu. İkisinin de kalbi hızla atıyordu ama ellerini bırakmadılar.

Küçük bir sahil kasabasına vardıklarında, gece olmuştu. Dalga sesleri sokaklara kadar ulaşıyor, rüzgâr tuz kokusunu yüzlerine taşıyordu. Ahmet yürürken fısıldadı:
— “Biliyor musun Zeynep, belki de burada geçmişin gölgelerinden uzak, sadece kendi hikâyemizi yazabiliriz.”

Zeynep Nisa sustu, sadece denize baktı. Gözlerinden yaşlar süzülürken dudaklarından şu sözler döküldü:
— “Eğer kader bize yeni bir yol çiziyorsa, ben seninle yürümek isterim Ahmet…”

Ve o anda, bütün acılara rağmen, kalplerinde ilk kez gerçek bir umut doğdu.