Aradan bir ay kadar zaman geçmişti. Acılar hâlâ tazeydi ama hayat, acımasız bir şekilde akmaya devam ediyordu. Zeynep Nisa’nın gözlerinde yorgun bir hüzün, Ahmet’in kalbinde ise fırtınalı bir suskunluk vardı.

Bir akşamüstü, mahalle sokaklarında yan yana yürürlerken Ahmet cesaretini topladı, derin bir nefes aldı:

— “Zeynep…” dedi, sesi titriyordu. “Gel biraz buralardan uzaklaşalım. Bu sokaklarda, bu mezarlıkta, her köşe başında bir acı var. İkimiz için de iyi olacak. Belki biraz nefes alırız, belki biraz kendimizi buluruz.”

Zeynep Nisa gözlerini yere indirdi. Bir süre sustu, parmaklarıyla saçlarını düzeltti. İçinde fırtınalar kopuyordu. Çünkü kalbinin bir yanı Ahmet’le gitmek isterken, diğer yanı annesini, halalarını, geçmişin yükünü düşünüyordu.

Ama Ahmet’in gözlerindeki yalvarışı görünce yumuşadı.
— “Bilmiyorum Ahmet… Çok şey yaşadık. Gitmek belki iyi gelir… ama dönünce aynı acılar yine burada olacak.”

Ahmet başını salladı, gözleri buğulanmıştı.
— “Biliyorum… Ama en azından bir süreliğine nefes alırız. Belki de kaderimizle yüzleşmeye biraz daha güçlü döneriz.”