Cemaat yavaş yavaş dağıldı, mezarlık sessizliğe büründü. Sadece rüzgârın uğultusu ve ağlayan kadınların sesleri duyuluyordu. Zeynep Nisa ve halaları, bitkin düşmüş bir halde kabristanın kenarına oturmuşlardı.

Zeynep Nisa hıçkıra hıçkıra, gözyaşları içinde konuştu:
— “Ben babamın acısını yaşarken şimdi siz de aynı acıyı yaşıyorsunuz. Ne acı bir durum bu… Artık cevizin altında oturacak, önüne çay götüreceğimiz bir babamız yok.”

Küçük halası toprağa kapanmış, ellerini dua için kaldırıyor, arada ise titreyen sesiyle “babacığım” diye feryat ediyordu. Büyük halası ise sessizce ağlıyor, gözlerinden süzülen yaşları mendiliyle siliyor ama yüreğindeki yangını gizleyemiyordu.

Zeynep Nisa’nın kalbi parçalanıyordu. Babasını tanımadan kaybetmiş, dedesini bulduğunda ise kollarında yitirmişti. Artık ne geçmişi geri getirebilir, ne de bu acıları unutturabilirdi. Mezarlık, onların gözünde bir hüzün hanesine dönmüştü.