Adem Dede, gözyaşları ve dualarla Hacı Ahmet’in yanına defnedildi. Tabut toprağa bırakılırken, gökyüzünde gri bulutlar ağır ağır dönüyor, rüzgar mezarlıktan uğulduyordu. Her kürek toprak atıldığında, sanki kalplerden bir parça daha kopuyordu.

Mahalleli, gözyaşları içinde birbirine fısıldıyordu:
— “Çok ağlamıştı, çok üzülüyordu… sonunda oğluna kavuştu.”

Kimisi, Adem Dede’nin yıllardır bitmeyen özleminin onu mezara götürdüğünü düşünüyordu. Kimisi de bunun sadece kaderin bir cilvesi olduğuna inanıyordu. Ama herkesin ortak bildiği bir şey vardı: Artık baba ile oğul, aynı toprağın altında birbirine kavuşmuştu.

Zeynep Nisa toprağa kapanmış, hıçkırıklarla “dede, sen de gittin” diye ağlıyordu. Aygül’ün gözlerinden süzülen yaşlar ise sanki geçmişin bütün pişmanlıklarını dile getiriyordu. Yusuf ve Gökhan’ın titreyen dudakları arasında dualar dökülürken, mahalle sessizce derin bir yasın içine gömüldü.

O gün, herkes biliyordu ki Hacı Ahmet’in hikâyesi sadece bir adamın değil, nesillerin kaderine zincir olmuştu.