Öğle ezanının hüzünlü sedası semaya yükselirken, mahalle camiinin avlusu dolup taşmıştı. Adem Dede için kılınacak cenaze namazı herkesi bir araya getirmişti. Omuzlar birbirine değiyor, gözler kırmızı yaşlarla doluyordu.

İmamın “Allahu Ekber” nidalarıyla saf tutan mahalleli, dillerinden dualar dökülürken gözlerinden yaşlarını saklayamıyordu. Adem Dede’nin ismi, artık bir dua ve bir hatıra olarak gökyüzüne yükseliyordu.

Namaz bittikten sonra tabut omuzlara alındı. Sessizliği sadece ağıtlar ve dualar bozuyordu. Yavaş adımlarla mezarlığa doğru yürüyüş başladı. Önde taşıyanların titreyen elleri, arkada akan gözyaşlarıyla birleşiyordu.

Mezarlığa varıldığında toprağın kokusu herkesi sarsmıştı. Adem Dede’nin çınar gibi hatırası, bu toprağın bağrına bırakılıyordu. Mahallede bir eksik daha olmuş, Hacı Ahmet’in gölgesi, bir kurban daha almıştı.

Zeynep Nisa dizlerinin üzerine çöktü, elleriyle toprağa dokunarak fısıldadı:
— “Dede… bana babamdan kalan tek sığınaktın. Şimdi kim koruyacak bizi?”

Aygül gözyaşlarını tutamıyor, herkesin yüreği parçalanıyordu.