O gece Hacı Ahmet mucizevi bir şekilde hayata döndü; gözleri açıldığında Zeynep Nisa’nın titrek ellerini gördü, nefesini derin bir şekilde hissetti. Ama içindeki sevda ve acı, Adem Dede’nin kaybıyla daha da derinleşmişti.

Ertesi sabah mahallede sela sesleri yükseldi. Adem Dede’nin defteri, dualar ve ağıtlarla birlikte okundu; mahalle bir kez daha kaybetmenin ağırlığını hissetti.

Hacı Ahmet’in laneti ya da kaderi, artık sadece kendi hayatını değil, etrafındaki herkesi etkiliyordu. Bu aşka bir kurban daha verilmişti; ağır bir sessizlik mahalleyi kapladı.

Zeynep Nisa gözyaşları içinde Hacı Ahmet’in elini tuttu ve titrek bir sesle fısıldadı:
— “Artık… artık birlikte kalmalıyız… ama her adımımız bu acıyı hatırlatacak…”

Hacı Ahmet, derin bir nefes aldı; gözlerinde hem sevda hem de yasın ağırlığı vardı. O an anlaşıldı ki, aşkları artık gerçek bir sınavın içindeydi, ve bu sınav, kaderin acımasız ellerindeydi.