— “Zatürre ağır seyrediyor,” dedi doktor. “Ciğerlerinde ciddi iltihap var. Şu an yoğun bakıma alıyoruz. Dualarınızı eksik etmeyin, çünkü hayatî tehlikesi var.”

Aygül olduğu yere çöktü, elleriyle yüzünü kapattı. “Allah’ım, bir kez daha sınama beni, oğlumu alırsan ben de yaşayamam…” diye hıçkırıyordu.

Yusuf, Gökhan ve Cuma Usta birbirlerine bakıp sessizce başlarını eğdiler. Adem Dede ise tesbihini daha hızlı çekmeye başladı. Kalpaklı Uğur’un boğazında düğümlenen sözcükler, sanki tüm mahallenin yüreğini anlatıyordu:
— “Yine bir Hacı Ahmet gidiyor mu yani?..”

O sırada Zeynep Nisa gözyaşları içinde dayanamayıp seslendi:
— “Benimle konuşmasına izin verin! Belki… belki de tek ihtiyacı olan şey sevgimdir.”

Aygül, gözleri öfke ve acıyla dolmuş şekilde kıza döndü:
— “Hayır! Onu bu hâle getiren sensin! Yanına yaklaşmayacaksın.”

Ama içeriden Ahmet’in boğuk sesi duyuldu, derin bir nefesle sayıklıyordu:
— “Zeynep… Nisa…”

Bütün gözler Aygül’e çevrildi. Şimdi karar anıydı: anne yüreği mi, yoksa kaderin eli mi ağır basacaktı?