Hastane koridorları panik ve telaş içindeydi. Küçük Hacı Ahmet’i apar topar acile getirdiklerinde yağmurdan sırılsıklam olmuştu. Gözleri kapalı, dudakları titreyerek sayıklıyordu:

— “Hacı Ahmet … bırakma beni… Zeynep… yarım kalmasın bu defa…”

Aygül çaresizlik içinde oğlunun elini tutuyordu, ağlamaktan gözleri şişmişti. Doktorlar hızla etrafında toplanıp tansiyonunu, nabzını ölçtüler, serum bağladılar.

Yusuf ve Gökhan kapının önünde beklerken Adem dede dizlerinin üzerine çökmüş dua ediyordu:
— “Allah’ım, bir evladımı aldın, diğerini bari bağışla…”

O sırada Zeynep Nisa haberi alıp hastaneye yetişti. Koridorda Aygül’ün gözleriyle buluştu. Aygül’ün içinde derin bir fırtına koptu; o an sevdanın kızına değil, yıllar öncesinin hayaline bakıyor gibiydi.

Zeynep Nisa, Ahmet’in yanına girmek istedi. Fakat Aygül önünü keserek titreyen bir sesle dedi ki:
— “Onu bu hâle sen getirdin. Göz göre göre ikinci bir kurban vermeyeceğim!”

Ama içeride Ahmet hâlâ sayıklıyordu:
— “Zeynep… beni bırakma…”