Aygül gece yarısı oğlunun odasına girdiğinde yatağın boş olduğunu gördü. Panik içinde etrafa bakındı, “Ahmet!” diye bağırdı ama cevap gelmedi. İçine ağır bir korku çöktü.

Hemen kapıya koştu, komşulara seslendi:

— “Oğlum yok! Ahmet evde değil!”

Kısa sürede bütün mahalle ayağa kalktı. Fenerler yakıldı, erkekler paltolarını giyip sokağa döküldü. Kadınlar elleriyle ağızlarını kapatarak dua ediyor, çocuklar şaşkınlıkla olanları izliyordu.

Yusuf ve Gökhan öne atıldılar:
— “Dağılın! Herkes dere yoluna, sahile ve mezarlığa baksın!”

Karanlık sokaklarda fenerlerin ışıkları birer birer yanıp söndü. Yağmurla karışan toprak kokusu ağır ağır mahalleyi dolduruyordu.

Aygül, gözyaşları içinde Adem dedeye sarıldı:
— “Ben oğlumu kaybedemem , bir daha o acıyı yaşayamam! Allah aşkına bulalım Ahmet’i!”

Kalabalık adım adım mezarlığa doğru ilerledikçe rüzgâr uğulduyor, servi ağaçları hüzünle sallanıyordu. Herkesin aklında aynı korku vardı: “Ya bu mahalle aynı acıyı ikinci kez yaşarsa…”

Ve nihayet, mezarlığın kapısında çamura bulanmış ayak izleri bulundu. Yusuf fenerini kaldırdı, sesi titredi:
— “Buradan içeri girmiş… Ahmet burada olmalı!”

Kalabalık dua ederek içeri girdi. Sessizlik içinde ilerlerken birden şimşek çaktı ve yağmur daha da hızlandı. Toprağın kokusu, rüzgârın uğultusu ve kalplerindeki korku birleşti.

Ve o an… Hacı Ahmetin kabrinin başında diz çökmüş, ıslanmış, gözleri kapalı halde Ahmet’i gördüler.