Aygül, sabaha kadar gözünü kırpmamıştı. Göz kapakları ağırdı ama kalbi deli gibi çarpıyordu. Ev sessizdi, ama onun içindeki fırtına dinmek bilmiyordu.

Kendi kendine fısıldadı:
— “Bir evlat kolay yetişmiyor. Ahmetimi toprağa verdim, hâlâ o acıyı taşıyorum. Şimdi de oğlumu mu vereceğim? Yok… Benim canımdan canım, ikinci bir kurban olmayacak.”

Gözleri karardı, ellerini göğsüne bastı:
— “Oğlumun kaderi, Hacı Ahmetin kaderine benzeyemez. Buna izin vermem! Bu sevda başlamadan bitecek. Ben gerekirse günaha girerim, ama oğlumu toprağa gömmem.”

O an kararını vermişti. Ne yapıp edip Zeynep Nisa ile Hacı Ahmet’in yollarını ayıracaktı. Onların bakışlarında gördüğü o ateşin büyümesine fırsat tanımayacaktı.

Annelik içgüdüsüyle sertleşmişti. Artık Aygül’ün tek bir amacı vardı:
— “Bu sevda ya sönecek, ya da oğlum yanacak. Ben o ateşi söndüreceğim.”