Aygül, geceleri mezarlığın sessizliğinde dolaşırken oğlunun yüzü gözlerinin önünden gitmiyordu. Hacı Ahmet’in gözlerinde bir zamanlar gördüğü o deli sevdayı, şimdi Zeynep Nisa’nın gözlerinde görüyordu. Korktu… çok korktu.

— “Oğlum, sen de Hacı Ahmet gibi yanacaksın… aynı ateşte kavrulacaksın. Ben seni o ateşten nasıl kurtaracağım?” diye mırıldandı.

Ama içini kemiren başka bir his daha vardı. Hacı Ahmet’in ölümünden sonra Sevda’nın ona yakın oluşu, sırlarını paylaşması, hatta yokluğunda Ahmet’in anılarına sahip çıkması… Aygül’ün içini rahatsız etmişti.

— “Ben mezarın içinde çürürken, o onun yanındaydı… Benim sevdamın, benim Ahmet’imin sesini duyan o oldu… Buna nasıl katlanayım?”

Gecenin karanlığında Aygül’ün içinden geçenler rüzgârla birlikte fısıldanıyordu. Bir yanda oğlunun aynı kaderi yaşamasından korkan bir anne vardı, bir yanda kendi sevdiğini başkasıyla paylaşmanın acısıyla kıvranan bir kadın…

Ve o an karar verdi:
— “Bu sevda ya biter… ya da ben huzur bulmam.”