Osman Hoca’nın sözleri kulağında çınlıyordu: “Ya birlikte yaşayacaksınız, ya da birlikte öleceksiniz…”

Hacı Ahmet, gece evine döndüğünde odasının karanlığına gömüldü. Ellerini başına koydu, kalbi göğsünden çıkacak gibi atıyordu. İçinde korku ve umut birbirine karışmıştı.

— “Ben Zeynep Nisa’sız yaşayamam… ama ya bu aşk bizi yok ederse? Ya kader dediği şey gerçekten ölümse? Onu kaybetmeye dayanamam…” diye fısıldadı kendi kendine.

O an duvardaki gölgesine baktı; sanki gölgesi bile ondan bağımsız hareket ediyor, fısıldıyordu:
— “Yaşamı seç… yoksa onu da kendini de karanlığa sürüklersin.”

Ama bir diğer ses —kalbinin derininden gelen o ses— daha baskın çıktı:
— “Aşkı bırakma Ahmet! O senin nefesin, kaderin. Onsuz zaten yarım kalmışsın. Korku seni öldürür, sevda seni yaşatır.”

Bu ikilemin ortasında Ahmet, sabaha kadar uyuyamadı. İçinde büyük bir çıkmaz vardı. Hoca ona yolu göstermişti ama cevabı kendisi bulmalıydı. Soyut bir işaret yerine, somut bir karar lazımdı.

Ve Ahmet ilk kez şunu düşündü:
— “Belki de bu cevabı Zeynep Nisa’da bulmalıyım. Onun gözlerine bakmadan, onun kalbini dinlemeden yolumu göremem.”