Osman Hoca, ertesi gün gençleri çağırdı. Küçük, loş odasında yerde halılar seriliydi, ortada bir kandil yanıyordu. Hoca, yüzünde derin çizgilerle, gözlerini Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa’nın gözlerine dikti.

— “Evlatlarım…” dedi ağır bir sesle, “Ben size yalan söyleyemem. Su bana hakikati gösterdi. Yolunuz tek bir çizgide birleşmiş. Ama bu yol ikiye ayrılıyor: ya beraber yürüyüp hayatı paylaşacaksınız, ya da beraber düşüp ölüme gideceksiniz.”

Hacı Ahmet’in yüreği sıkıştı, gözleri yaşla doldu:
— “Hoca’m… biz zaten birbirimize bağlandık. Onsuz nefesim bile eksik geliyor.”

Zeynep Nisa ise ellerini dizlerine kenetleyerek titreyen sesiyle:
— “Ama bizim önümüzde büyük engeller var. Annem, mahalle, geçmişin gölgeleri… Ya onların bedelini biz ödersek?”

Osman Hoca başını salladı:
— “Sevda olmadan hayat, nefessiz kalmak gibidir. Ama sevdanın da bedeli vardır. Unutmayın; aşk sizi ya diriltecek, ya da yok edecek. Sizi sınayacak olan şey ne fırtına, ne mezarlık… kalbinizin ne kadar güçlü olduğudur.”

Odada derin bir sessizlik çöktü. Kandilin ışığında gençlerin yüzleri parlıyordu. İkisi de birbirine baktı; gözlerinde korku, umut ve sevdanın aynı anda yanışı vardı.

Osman Hoca ayağa kalktı, dua kitabını kapattı ve son kez söyledi:
— “Siz kaderinizi seçin evlatlarım. Ya gölgelere teslim olun, ya da sevdanızı tüm engellere karşı savunun.”