Osman Hoca, taş suya tekrar ellerini bastı ve eski dualardan birkaçını mırıldandı. Su, hafifçe titredi; üzerinde birdenbire Hacı Ahmet ve Zeynep Nisa’nın siluetleri belirdi.

Hoca derin bir nefes aldı, gözleri bulutlandı. Suya bakarken gördükleri, onu hem korkutuyor hem de düşündürüyordu:

Gençlerin hayatları birbirine sıkı sıkıya bağlıydı, sanki kaderleri bir ip gibi örülmüştü.

Onlar ya birlikte hayatlarını sürdürecek, aşkları mahallede bir efsaneye dönüşecekti…

Ya da karanlık bir sona sürüklenecek, birbirlerinden kopacak ve acı dolu bir ayrılıkla yüzleşeceklerdi.


Osman Hoca, derin bir sessizlikte başını salladı. Yavaşça kendi kendine fısıldadı:
— “Bunu nasıl anlatacağım onlara? Birini korkutmadan, diğerini yaralamadan… doğruyu söylemek o kadar kolay değil.”

Hoca bir an için sustu. Ardından gruba döndü:
— “Dinleyin. Su bana gösterdi ki, bu iki genç… hayatları birbiriyle kesişmiş. Ama yol, hem karanlık hem de aydınlıkla dolu. Seçim onların… ve sizin göreviniz onları doğru yola yönlendirmek.”

Mahalleli gözlerini Hoca’ya dikti. Sessizlik, odada adeta taş kesilmiş gibi ağırdı. Herkes, Osman Hoca’nın ne söyleyeceğini ve gençlerin kaderinin hangi yöne evrileceğini merakla bekliyordu.