Mahallede önde gelenler hazırlandı. Hedef belliydi: Osman Hoca’yı bulmak ve bu uğultu, fırtına ve aşk karmaşasını çözmek.

Grup şu kişilerden oluşuyordu:

Mezarlık bekçisi Yasin, dili tutulmuş ama gözlerindeki korku ve merakla yürüyordu.

Mehmet Amca, yaşlı ama bilge, bastonuna dayanarak grubun temposunu belirliyordu.

Yusuf ve Gökhan, Hacı Ahmet’in güvenilir dostları, genç ve kararlı.

Adem Dede, köyün tecrübeli büyüğü, herkesin saygısını kazanmış, geçmişi bilen kişi.

Kalpaklı Uğur ve Cuma Usta, mahalleyi ve insanları iyi bilen deneyimli isimler.

Fabrika servisçisi Arif, yolu ve köyleri bilen, grubu yönlendirecek rehber.


Herkes hazırdı, valizler ve gerekli eşyalar toparlandı. Arif, köyün patikalarını göstererek:
— “Hoca uzakta, yol uzun ve virajlı. Ama korkmayın, doğru yolu göstereceğim.” dedi.

Grup sessizce yola koyuldu. Rüzgâr hafifçe esiyor, yağmur damlaları ara ara çarpıyordu. Her adımda bir gerginlik vardı; çünkü bu yolculuk sadece bir bilgeyi bulmak değil, mahalledeki kaderi değiştirmek demekti.

Yolda herkes kendi içinde düşüncelere daldı:

Yasin, uğultunun nedenini merak ediyor, dili tutulmuş hâliyle ne olacağını bilemiyordu.

Mehmet Amca, Osman Hoca’nın bilgeliğine güveniyor, ama gençlerin başına bir şey gelmesinden korkuyordu.

Yusuf ve Gökhan, Hacı Ahmet’in yanında olmanın gururuyla kararlı adımlar atıyordu.

Adem Dede, geçmişte yaşananları hatırlayarak sessizce dua ediyordu.