Sabah olduğunda kahvede toplanan mahalleli derin bir sessizlik içindeydi. Fırıncı Cuma Usta ağır ağır konuştu:

— “Dostlar… Biz bu acıyı bir kere yaşadık. Hacı Ahmet gözümüzün önünde eridi gitti. Şimdi onun ismini taşıyan çocukla, Zeynep’in kalbi bir araya gelirse… Aynı acıyı iki defa yaşarız. Bu mahalle o yarayı kaldıramaz.”

Yaşlılar başlarını salladı. Kadınlar gözleri dolu dolu “Allah muhafaza” dedi. Herkes hem korkunun hem de geçmişin gölgesindeydi.

O günden sonra mahallede fısıltılar arttı.
“Onlar birbirini seviyor ama bu sevda hayırlı değil.”
“Bu, kaderin tekrar etmesi olur. Yarım kalmış aşk yeniden yarım kalır.”

Bu baskı en çok Zeynep Nisa ve Hacı Ahmet’i yaralıyordu. Çünkü onların kalplerinde ilk kez filizlenen saf bir sevda vardı. Ama mahalle göz açtırmıyordu.

Bir akşam, ikisi gizlice buluştular. Sokak lambasının solgun ışığında göz göze geldiler.
Hacı Ahmet fısıldadı:
— “Zeynep… Görüyorsun işte, herkes karşımızda. Sanki biz günah işliyoruz. Oysa tek yaptığımız sevmek.”

Zeynep Nisa’nın gözlerinden yaşlar aktı:
— “Ahmet… Bu mahalle aynı acıyı iki kere yaşamak istemiyor. Ama biz acıyı değil, umudu yaşatmak istiyoruz. Onlara bunu nasıl anlatacağız?”