Zeynep Nisa ve Hacı Ahmet’in yakınlaşması çok sürmedi ki mahallede fısıltılar dolaşmaya başladı.
“Olmaz öyle şey… Babalarının hikâyesi yarım kalmışken çocukları bir araya gelemez!”
“Bu, eski yaraların yeniden kanaması demek…”

En çok da Aygül’ün kulağına gidince ortalık iyice karıştı. Aygül, yıllar sonra bile Hacı Ahmet’in (babanın) adını duyduğunda kalbi sızlıyordu. Kendi kızının, o acının gölgesinde yeni bir sevdaya düşmesini asla kabul edemezdi. Bir akşam Zeynep Nisa’ya sert bir sesle konuştu:

— “Sen ne yaptığının farkında mısın kızım? Bu çocukla bir geleceğin olamaz. Senin baban onun yüzünden acılar çekti, aklını kaybetti. O defterlerde yazanları gördün! O yaraları yeniden açmana izin veremem.”

Zeynep’in gözleri doldu, ama kararlıydı:
— “Anne… ben o defterleri gördüm, o acıları hissettim. İşte bu yüzden anlıyorum babamı… Ve Ahmet’i. Biz birbirimize yaralarımızla sarılıyoruz. Belki de onların yapamadığını biz başaracağız.”

Ama mesele sadece annesi değildi. Mahallede de dedikodular artıyordu. Kahvehanede oturan ihtiyarlar, fırıncı Cuma Usta, hatta eski arkadaşları bile bu aşkı konuşur olmuştu.
“Yazık olur bu çocuklara… Tarih tekerrür etmesin.”
“İyi bir şey çıkmaz bu işten.”

Hacı Ahmet ise tüm bunlara kulak asmıyor, sadece Zeynep Nisa’ya bakıyordu. Bir gün kararlı bir şekilde söyledi:
— “İster herkes karşı çıksın, ister annem babam, mahalle… Ben sensiz nefes alamam. Zeynep, ben seninle yürüyeceğim bu yolu. Yeter ki sen yanımda ol.”

Zeynep Nisa elini Ahmet’in ellerine koydu, gözlerinin içine baktı:
— “Ben de yanındayım Ahmet. Ama bil ki bu yol kolay olmayacak.”