Mahallede yürürken başlayan o kısa konuşma günler geçtikçe derinleşti. Zeynep Nisa ile Hacı Ahmet artık sık sık buluşmaya başladılar. Başta sadece babasının hikâyesini, yarım kalmış hayatını konuşuyorlardı. Fakat zamanla göz göze gelişleri, birbirlerini dinlerken kalplerinin hızlanması bambaşka bir duyguyu doğurdu.

Bir gün yine mezarlıkta buluştular. Sessizlik içinde otururken Zeynep Nisa fısıldadı:

— “Biliyor musun Ahmet… Senin gözlerinde babamın hüznünü görüyorum. Ama aynı zamanda bana hiç kimsenin veremediği bir güveni de hissediyorum.”

Hacı Ahmet’in kalbi yerinden çıkacak gibi oldu. Cesaretini topladı, sesi titreyerek konuştu:
— “Ben de… senin gözlerinde, yıllardır aradığım teselliyi buluyorum. Sanki babamın yarım kalan sevgisi, seninle tamamlanıyor. Zeynep… ben… sana sadece arkadaş gibi bakamıyorum artık.”

Zeynep Nisa’nın gözlerinden yaşlar süzüldü, ama gülümsedi:
— “Ahmet… belki de kader bizi tesadüfen değil, babalarımızın acısından doğan bir bağla buluşturdu. Belki de biz, onların yarım kalan hikâyesinin devamıyız.”

O an aralarında sessiz, ama çok güçlü bir bağ doğdu. Birbirlerine sarıldılar. İlk defa ikisi de, geçmişin yüküyle değil, geleceğin umuduyla nefes aldı.