Mahalle sokakları sessizdi. Akşam ezanı yeni okunmuş, dükkânlar kepenk kapatıyordu. Fırından çıkan sıcak ekmek kokusu havayı sararken, köşe başında yürüyen Hacı Ahmet’i gördü Zeynep Nisa. Kalbi hızlandı, adımlarını sıklaştırdı.

— “Merhaba…” dedi kısık ama kararlı bir sesle.
Hacı Ahmet şaşırarak döndü. Karşısında gözleri nemli, yüzünde hem hüzün hem umut taşıyan Zeynep Nisa vardı.

— “Biraz konuşabilir miyiz?” dedi Zeynep, elleri titreyerek.
Hacı Ahmet önce donakaldı, sonra başını hafifçe salladı:
— “Olur, tabii…”

İkisi de sustu bir süre. Sokak lambasının altında yan yana yürüdüler. Sanki iki yabancı değil de, yıllardır birbirini bekleyen iki insan gibiydiler.

Zeynep Nisa sonunda dayanamayıp konuştu:
— “Babamın defterini okudum Ahmet. O satırlarda öyle bir acı var ki… sanki ben de onunla birlikte yanmışım. Babamı hiç tanımadım ama seni gördükçe, gözlerinde onun gölgesini hissediyorum.”

Hacı Ahmet’in gözleri büyüdü, nefesi daraldı.
— “Sen… babanın defterini mi buldun? Yani… Hacı Ahmet’in yazdıklarını?”

Zeynep başını eğdi, sesi titredi:
— “Evet. Ve artık susmak istemiyorum. Benimle paylaşır mısın Ahmet? Senin acılarını, onun hikâyesini… Çünkü ben de bu yükü tek başıma taşıyamıyorum.”