Bir akşamüstüydü, gün batımında gökyüzü kızıl bir renge bürünmüşken eline defteri aldı, babasının mezarına gitti. Mezar taşının önünde diz çöktü, defteri kalbine bastırdı ve fısıldadı:

“Baba… Seninle konuşmaya geldim. Yıllarca sustum, hiçbir şey bilmiyordum. Ama artık defterini okudum, acını gördüm, seni hissettim. Keşke yanımda olsaydın da sorularımı sana sorabilseydim. Bana neden bu kadar acı çektin, neden dünyadan kopmayı seçtin? Bilmeni isterim… Ben artık senin kızınım. Seni kalbimde yaşatacağım.”

Rüzgâr hafifçe esti. Zeynep Nisa’nın gözyaşları toprağa düşerken sanki mezar taşından bir sıcaklık yayıldı. İçinde garip bir huzur vardı. O anda, sanki Hacı Ahmet’in sesi kalbinde yankılandı:

“Benim yarım kalmış hikâyemi sen tamamlayacaksın kızım… Beni unutturma.”