Sabahın ilk ışıkları odanın perdelerinden sızarken, Zeynep Nisa gözlerini araladı. Yatağın kenarında, eski bir defter dikkatini çekti. Derin bir nefes alarak eline aldı.

İlk sayfayı açtığında, defterin iç kapağında titrek ama sevgi dolu bir yazıyla şu kelimeler vardı:

“Aygül’üm…”

Zeynep’in yüreği sıkıştı. Babasının kaleminden dökülmüş bir hitap, bir aşkın izleri…

Bir sayfa daha çevirdi. Sararmış kâğıtta, babasının kaleminden çıkan şiir onu karşıladı:


---


Akşamların dönülmez ufkuna yürüyorum,
Çilekeş saatler efkârlı geçmiyor bir türlü.
Ruhum, bedenimden daha yorgun,
Yıkılırım diye adım atmaya korkuyorum.

Gözlerimde gün batımının kırık renkleri,
Her biri içimdeki yangına dokunur gibi.
Kendi gölgemden bile ürker olmuşum,
Çünkü gölgemde bile bir yalnızlık gizli.

Dudaklarımdan dökülmeyen cümleler var,
Dilime zincir vurmuş sanki zaman.
Sustuğum her şey, kalbime bir hançer,
Konuştuğum her şey, acımı büyütür.

Yollar uzuyor, adımlar kısalıyor,
Her köşe başında hatıralar çıkıyor karşıma.
Bir zamanlar umutla süslediğim düşler,
Şimdi küle dönmüş, rüzgârlarda savruluyor.

Ama yine de yürürüm,
Yine de vazgeçemem bu karanlık yoldan.
Çünkü bilirim;
Her yıkılışın ardından yeniden filizlenir insan,
Ve en ağır gecenin sabahı,
Belki de beklediğim mucizenin anahtarıdır.

---

Zeynep, satırları okudukça elleri titredi. Babasının aşkına, acısına, ve belki de deliliğinin köklerine dokunuyordu.
Kendi kendine mırıldandı:

— Babam… sen sevdadan yandın, biz hasretten…

Gözyaşlarını silerken, defterin devamında daha çok sır olduğunu hissetti. Bu defter, sadece şiir değil, belki de Hacı Ahmet’in gerçek hikâyesini anlatıyordu.