Gece çökmüştü, rüzgâr susmuş, mahalleyi derin bir sessizlik kaplamıştı. Sanki bütün kâinat nefesini tutmuş, bir şeyi bekliyordu. Zeynep Nisa’nın kalbi kıpır kıpırdı. İçinde dayanılmaz bir arzu vardı: “Babamın odasını görmek istiyorum…”

Küçük halası gülümseyerek onun omzuna dokundu:
— Gel yavrum… ben götüreyim seni.

Yavaş adımlarla, çıtırtısı duyulan tahta merdivenlerden çıktılar. Kapının önünde durduklarında Zeynep’in kalbi göğsünden fırlayacak gibi çarpıyordu. Hala yavaşça kapıyı açtı.

Odaya adım attıkları anda, içeriden bambaşka bir koku yayıldı. Yasemin ve eski defter kokusuna karışmış tarifsiz bir rayiha… Sanki yıllardır saklı duran hatıralar canlanmıştı.

Zeynep Nisa gözlerini gezdirdi. Duvarlarda sararmış fotoğraflar, köşede eski bir saz, küçük bir masanın üzerinde defterler… Yatağın kenarına bırakılmış, rengi solmuş bir gömlek…

Zeynep’in gözleri doldu. Elini gömleğe dokundurduğunda sanki babasının sıcaklığını hissetti. Dudaklarından kısık bir fısıltı döküldü:
— Baba…

Hala da gözyaşlarını tutamadı, ama usulca gülümsedi:
— Odan hep böyle kaldı kızım. Hiç değiştirmedik. Çünkü o bizim yüreğimizde hep yaşıyordu.

Zeynep dizlerinin üzerine çöktü, defterlerden birini açtı. İçinde babasının kendi el yazısıyla yazdığı satırlar vardı. Şiirler, yarım kalmış cümleler, umutlar…

Gözyaşlarıyla o satırları okurken içinden geçti:
“Baba, seni hiç tanıyamadım… ama şimdi kokunu, sesini, izini her yerde hissediyorum. Sanki buradasın, sanki beni izliyorsun…”

Ve o an hafif bir rüzgâr pencereden içeri süzüldü, perde usulca dalgalandı. Zeynep ürperdi.
Sanki Hacı Ahmet’in ruhu, orada, kızına “hoş geldin” diyordu.