Zeynep Nisa’nın sözleri yürekleri paramparça etmişti. Sessizlik içinde birbirlerine bakarken halaları gözyaşlarını tutamadı.

Büyük hala, hıçkırıklarla Zeynep’in yanına koştu, yüzünü avuçlarının içine aldı:
— Ah kuzum… biz seni yıllarca koklayamadık, saçlarını okşayamadık. Halbuki sen bizim canımızın canısın.

Küçük hala da sarıldı:
— Abim gitti, ama sen varsın… sen bize Allah’ın hediyesisin. Artık seni bırakmayacağız.

Zeynep, bir anda kolların arasında sıkıca sarılmış buldu kendini. Yıllar boyunca hayalini bile kurmadığı bir sıcaklık onu sardı.
“Benim de bir ailem varmış…” diye düşündü.

O gün, evin içi şenlendi. Anneanne mutfakta telaşla börekler hazırladı, halalar reçelleri ve turşuları masaya koydu. Adem dede masanın başında oturdu, kulaklarını torununun kahkahasına verdikçe gözlerinden yaşlar süzüldü.

Sevda ise biraz mahcup, biraz da huzurlu bir şekilde kenardan izliyordu. Yıllardır gizlediği gerçek açığa çıkmış, ama bu defa herkesi dağıtmamış, tam tersine yeniden bir araya getirmişti.

Zeynep Nisa, dedesinin ellerine sarıldı:
— Artık yalnız değilim dede… siz varsınız, halalarım var…

Adem dede titreyen sesiyle cevapladı:
— Yavrum, sen bizim yüreğimizin en büyük yarasını merheme çevirdin. Bundan sonra sana gözümüz gibi bakacağız.

Ve o ev, uzun zaman sonra ilk kez bir bayram günü gibi oldu. Sofradan yükselen dualar, kahkahalara karıştı.