Sevda, Adem dedenin bu sitem dolu sözleri karşısında daha fazla susamadı. Yıllardır içine gömdüğü gerçeği saklamak artık mümkün değildi. Titreyen ellerini kalbine bastırarak öne çıktı.

— Adem amca… ben… ben sustum çünkü korktum, dedi.
— Korktun mu? Neyden korktun Sevda? Bizden mi? Biz senin ailendik!

Sevda gözyaşlarını tutamayarak devam etti:
— Hayır… sizden değil. Hayatın acımasızlığından, insanların dilinden… Ben gençtim, çaresizdim. Hacı Ahmet gittiğinde… Aygül’ün çaresizliği, sizin yıkılışınız… hepsi gözümün önündeydi. Aygül’ün sırtına yeni bir yük yüklemek istemedim. O yüzden Zeynep’i sakladım, o yüzden sustum…

Adem dede hıçkırarak başını salladı:
— Sustun da ne oldu kızım? Biz evladımızı toprağa koyduk, üstüne torunumuzdan da mahrum kaldık! Biz acımızı birlikte taşırdık. Ama sen bizi birbirimizden ayırdın…

Sevda dizlerinin üzerine çöktü, ellerini Adem dedenin dizlerine koydu.
— Haklısın… haklısın Adem amca. Ama inan bana kötü bir niyetim yoktu. Ben sadece kızımı korumak istedim. Onun geçmişin gölgeleriyle büyümesini istemedim.

Adem dede gözlerini gökyüzüne kaldırdı, dudakları titredi.
— Ahhh Hacı’m… oğlum… görüyorsun değil mi? Biz birbirimize yabancı kalmışız…

Zeynep Nisa, annesiyle dedesinin arasına girdi, ikisinin ellerini birden tuttu.
— Yeter artık… lütfen… geçmişte ne olduysa oldu. Ama ben buradayım, sizin torununuzum. Beni kavga etmeden, birbirinizi kırmadan sahiplenin. Çünkü ben artık yalnız olmak istemiyorum!

Bu sözler, o an herkesi susturdu. Gözyaşları içinde, yıllar sonra ilk kez umut kokusu yayıldı.