Kalabalığın, gözyaşlarının ortasında Adem dede, elleri hâlâ torununun yüzünde titreyerek geziniyordu. O an içindeki boşluk biraz dolmuştu ama aklına hemen başka bir soru takıldı.

Yutkundu, derin bir nefes aldı:
— Peki kızım… annen… annen nerede?

Zeynep Nisa gözyaşlarını silmeye çalıştı, sesi titriyordu:
— Burada dede… kapının önünde…

Sevda, biraz geride durmuştu. Onca yılın yüküyle, Adem Bey’in yüzüne bakmaya cesaret edemiyordu. Başını önüne eğmiş, ağlıyordu.

Adem dede bu sesi duyunca bir anda irkildi. Yüzünde acıyla karışık bir öfke ve özlem belirdi. Elleriyle masaya vurdu, sesi titreyerek haykırdı:
— Sevda! Sen misin orada?

Sevda, kısık bir sesle:
— Benim… dedi.

O an mahallede sessizlik çöktü. Herkes nefesini tutmuştu. Adem dede, yılların acısını yüklenmiş bir sesle ekledi:
— Bunca yıl neden sustun? Neden bizi evladımızdan, torunumuzdan mahrum ettin?

Zeynep Nisa çaresizce dedesinin ve annesinin yüzüne baktı. İkisi de ağlıyordu, ama biri sitemle, diğeri pişmanlıkla…