Sabah, mahallenin üzerinde güneş ağır ağır yükselirken, kuş sesleride duyulmaya başladı.
Kadınlar avluda çamaşır asıyor, çocuklar okul yoluna düşüyordu.
Her şey her zamanki gibiydi… ama Aygül’ün yüreği kıpır kıpırdı.

Kapının önünden geçen postacı, elindeki desteden bir zarf ayırdı.
Üzerinde yabancı bir mühür, kalın harflerle yazılmış bir adres vardı.
“Hanife Kızı Aygül…”

Postacı kapıya geldi, zili çaldı.
Aygül kapıyı açtığında eline uzatılan zarfı görünce kalbi küt küt atmaya başladı.
Sanki dünyası bir anda daralıp genişledi.

Eli titreyerek zarfı aldı.
İçinde ne yazdığını biliyordu, ama açmaya cesaret edemedi.
Parmakları kâğıdı sımsıkı kavrarken, yüzüne belli belirsiz bir tebessüm yayıldı.
Çünkü bu, onun için “başlangıç” demekti.

Tam o sırada, köşedeki bakkaldan çıkan Hacı Ahmet onu gördü.
Elinde beyaz bir zarfla öylece duruyordu.
Ahmet’in içine tarifsiz bir ürperti düştü.

Bir adım yaklaştı, sesi titrek çıktı:
“Aygül… O elindeki nedir?”

Aygül’ün boğazı düğümlendi.
Zarfı arkasına saklar gibi yaptı ama nafileydi.
Çünkü o an Ahmet’in gözlerinde, rüyasının gerçeğe dönüştüğünü gördü.