Zeynep Nisa, o geceyi neredeyse hiç uyumadan geçirdi. Kafasının içinde annesinin anlattıkları dönüp duruyordu. “Bir dedem var… halalarım varmış… yıllardır bilmediğim bir ailem…”
Kalbi hem sevinçle hem de korkuyla çarpıyordu.

Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte pencereye koştu, günün doğmasını dört gözle bekledi. İçinde tarifi zor bir heyecan vardı. Nihayet kapı çalındı, Sevda hazırlanmasını söyledi:
— Kızım, vakit geldi. Bugün seni dedenle tanıştıracağım.

Zeynep Nisa, aynanın karşısında titreyen elleriyle saçlarını düzeltti. Gözlerinde hem belirsiz bir umut hem de ürkek bir merak vardı. “Dedem… beni görünce ne diyecek? Benim varlığımdan haberi var mıydı? Beni kabullenecek mi?”

Yola koyuldular. Mahallenin sokakları Zeynep’e yabancı ama aynı zamanda çok tanıdık geliyordu. Çünkü bu sokaklarda babasının, yani Hacı Ahmet’in izleri vardı.

Nihayet eski ahşap kapının önünde durdular. Kapı açıldığında karşılarında yılların yükünü omuzlarında taşıyan, saçları aklarla dolmuş bir adam belirdi. Gözleri mahzundu ama içten bir sıcaklık taşıyordu.

Sevda kısık bir sesle fısıldadı:
— Kızım… işte karşında deden…

Zeynep Nisa’nın gözleri doldu, boğazına bir yumru oturdu. Birkaç saniye hiçbir şey diyemedi.