O gece evin içinde sessizlik hâkimdi. Zeynep Nisa yatağına girmiş, ama bir türlü uyuyamamıştı. Annesinin yüzündeki o endişeli bakış gözünün önünden gitmiyordu. Sevda, içindeki yükü artık daha fazla saklayamayacağını biliyordu. Yavaşça kızının yanına oturdu.

— Kızım, dedi titrek bir sesle. Bugüne kadar sana söylemedim. Çünkü seni korumak istedim. Ama artık zamanı geldi…

Zeynep Nisa doğruldu, gözleri büyüdü:
— Anne, neyi söylemedin?

Sevda derin bir nefes aldı.
— O çocuk… Hacı Ahmet… onun hikâyesi, sandığından çok daha derin.
O sadece bir mahalle arkadaşı değil. O, geçmişin yarım kalmış bir hikâyesinin canlı hatırası.

Zeynep’in kalbi hızla çarpmaya başladı.
— Anlamadım anne…

Sevda gözyaşlarını tutamayarak devam etti:
— Senin aslında bir deden vardı, kızım. Ve halaların… Onlar hâlâ yaşıyor. Ama senin baban… yani Hacı Ahmet… büyük bir aşkın ve büyük bir yıkımın kurbanı oldu.
Adını taşıyan bu çocuk da, işte o hikâyenin devamı.

Zeynep Nisa’nın boğazı düğümlendi. Gözlerinden yaşlar süzüldü:
— Yani… benim hiç bilmediğim bir ailem mi var? Bir dede… halalar… ben neden hiç öğrenemedim bunları?

Sevda, kızının ellerini tuttu:
— Çünkü çok acıydı, kızım. Ben sustum… ama geçmiş susmadı. Ve şimdi seni buldu.

Zeynep’in içi alt üst olmuştu. Sanki yeryüzü ayaklarının altından kaymıştı.
Kendi içinde büyük bir deprem yaşıyordu:
— Anne… ben… ben artık kimim bilmiyorum…