Sevda, Zeynep Nisa’yı elinden tutarak eve doğru yürüdü.
Kapıyı açtıktan sonra ikisi de oturduklarında, Sevda ciddi bir ifadeyle kızına baktı:

— Kızım… şimdi bana hiç bir şeyi gizlemeden anlatmanı istiyorum.
Bu çocuk kim, neyin nesi?
Onu nereden tanıyorsun?

Zeynep Nisa bir an duraksadı.
Gözlerini yere indirdi, nefesi titriyordu.
— Anne… ben… ben… sadece… sadece onun gözlerinde… bir şeyler hissettim.
Bir tesadüf gibi… sanki… sanki onu tanıyor gibi oldum.

Sevda gözlerini kocaman açtı:
— Sadece öyle mi? Kızım… seni uyarıyorum. Bunlar basit tesadüfler değil.
Bu çocuk, senin kalbinde bıraktığı bir yankı mı? Yoksa geçmişin gölgesinden mi geliyor?

Zeynep Nisa titreyen bir sesle cevap verdi:
— Anne… ben bilmiyorum. Ama kalbim ona çekiliyor.
Ve bir sır gibi… geçmişiyle ilgili bir şeyler, sanki… bana bir şeyler anlatıyor gibi…

Sevda derin bir nefes aldı, yılların bilgeliğiyle ve hafif bir endişeyle:
— O zaman sana bir şey söyleyeceğim… ama önce söz ver, sakin olacaksın.
Çünkü bu hikaye, düşündüğünden çok daha eski ve çok daha derin…