Perşembe günü mahalle pazarı kurulmuştu.
Hacı Ahmet, anneannesi ve teyzesiyle birlikte renkli tezgâhların arasında dolaşıyordu.
Meyveleri incelerken, kalbinin hızla çarpmasına neden olan bir şeyi fark etti:

Karşıdan Zeynep Nisa geliyordu.
Yüzü hafifçe kızarmış, elinde poşetleriyle yürüyordu.
Hacı Ahmet’in kalbi sanki durdu; ama o da kendini tutarak başıyla selam verdi.

Zeynep Nisa da gözlerini Hacı Ahmet’ten ayırmadı, hafifçe başını salladı.
O an sessizlikte konuşmadan bir bağ kuruldu; göz göze gelmeleri, kelimelerden çok daha fazlasını söyledi.

Tam o sırada Zeynep Nisa’nın annesi Sevda, şaşkın bir ifadeyle sordu:
— Bu çocuk kim, kızım?

Zeynep Nisa hafifçe duraksadı, başını çevirdi ama Hacı Ahmet’i görünce gözlerini kaçırdı.
Hacı Ahmet, anneannesine bakarak gülümsedi:
— Anne… (dudakları titreyerek) Bu… ben…

Arada kalan o kısa sessizlik, pazardaki diğer sesleri unutturacak kadar yoğun ve anlamlıydı.
Kalpleri hem heyecan hem de biraz korku ile çarpıyordu; çünkü geçmişin gölgesi hâlâ aralarındaydı.