Hacı Ahmet, yavaş adımlarla mahalleye döndü.
Kafasında Zeynep Nisa ile olan karşılaşmanın düşünceleri vardı ama içinde bir umut da filizlenmişti.

Köşe başındaki fırıncı Cuma Usta, onu görünce geniş bir gülümsemeyle seslendi:
— Hele Hacı Ahmet! Gel bakalım yeğenim, buralara uğramaz oldun!

Hacı Ahmet hafifçe gülümsedi, başıyla selam verdi.

Cuma Usta devam etti:
— Annen, baban nasıllar? Deden nasıl? Kahveye gidiyor mu hâlâ?

Hacı Ahmet bir an duraksadı.
— İyi, usta… Herkes iyi, merak etme.

Cuma Usta, Hacı Ahmet’in gözlerindeki derin düşünceyi fark etti:
— Aman oğlum, ne kafaya takıyorsun da böyle dalgındın? Gel otur biraz, çayımız da var.

Hacı Ahmet başını salladı ama köşede durdu.
İçinde bir huzur vardı, ama aynı zamanda bekleyen bir sorumluluk, bir sır da ağır ağır çöküyordu.

“Bir gün Zeynep Nisa’ya her şeyi anlatacağım… Ama sabretmeliyim…” diye düşündü.
Ve kalbi, geçmişin gölgesinde umut kırıntılarıyla atmaya devam etti.