Zeynep Nisa gözlerini Hacı Ahmet’in gözlerinden ayırmadan sordu:
— Babamın ismiyle aynı adı taşıman tesadüf mü?

Hacı Ahmet derin bir nefes aldı, bakışlarını uzaklara çevirdi.
— Bu… çok uzun bir hikaye, Zeynep Nisa. Bana biraz zaman ver. Her şeyi anlatacağım. Ama yanlış anlamazsan… belki çay içmeye gidebiliriz, oturur konuşuruz.

Zeynep Nisa hafifçe başını salladı ama gönlü çok karışıktı.
— Hayır… annem beni bekler.

Ve sessizce, ağır adımlarla oradan ayrıldı.
Hacı Ahmet, onun arkasından bakakaldı.
Kalbi hem umutla hem de hüzünle çarpıyordu.
Bir yanını rahatlatan o teklif, diğer yanını ise kaygı kaplamıştı.
Çünkü geçmişin gölgesi hâlâ ağır ve karmaşıktı.

Ahmet derin bir nefes aldı.
“Sabret… her şey sırasıyla… bir gün her şeyi anlatacağım sana…” diye düşündü.