Kırılgan bir sesle Zeynep Nisa sordu:
— Senin adın ne?

Hacı Ahmet bir an duraksadı.
Gözlerini yere indirdi, sonra derin bir nefes aldı ve fısıldadı:
— Ahmet… Hacı Ahmet.

Zeynep Nisa’nın gözleri bir anda büyüdü.
Kalbi hızla çarpmaya başladı, kanı sanki damarlarında deli gibi akıyordu.
“Bu bir tesadüf olamaz…” diye düşündü, içi heyecan ve şaşkınlıkla doldu.

O an sanki zaman durdu.
İki bakış, iki yürek… geçmişin acısı ve geleceğin bilinmezliği arasında bir köprü kurdu.
Zeynep Nisa sessizce dudaklarını aradı ama kelimeler boğazında düğümlendi.
Hacı Ahmet’in adı, onun zihnine ve kalbine kazınmıştı; sanki yıllardır beklenen bir yanıt gelmişti.

Ve o an fark etti:
Bu karşılaşma tesadüf değil, kaderin yazdığı bir buluşmaydı.
Kalbi deli gibi çarpıyor, nefesi kesiliyordu, ama içten içe bir umut da filizleniyordu.