Zeynep Nisa, Küçük Ahmet’e baktığında gözlerinde bir şey fark etti.
Sadece bir çocuk değildi bu; gözlerinde bir geçmişin acısı, bir aşkın yankısı vardı.
Ve o bakışlarda, Hacı Ahmet’in ona olan sevgisi, tutkusu ve derin bağlılığı okunuyordu.

Kalbi hafifçe çarptı.
“Bu bakış… Bu bakış, sadece beni değil, her şeyi anlatıyor,” diye düşündü.
Gözlerinde hem merhamet hem de sevda vardı.
O bakışlar, yıllardır saklı kalan duyguların sessiz bir diliydi.

Küçük Ahmet de onun bakışlarını hissediyordu.
O an anladı ki Zeynep Nisa, sadece bir sırdaş değil, onun kalbini okuyabilen tek kişi olmuştu.
Ve içinden sessizce fısıldadı:
“Belki artık bu yükü seninle paylaşabilirim…”

Sessizlik konuşuyordu, kelimelere gerek yoktu.
Birbirlerine bakarken, yılların acısı, geçmişin gölgesi ve geleceğin umut kırıntısı aynı anda hissediliyordu.