Hacı Ahmet zor da olsa yatağına girdi.
Tavanın karanlığına uzun süre baktı; göz kapakları ağırlaşsa da yüreği hâlâ uyanıktı.
Bir süre sonra derin bir uykuya daldı…

Rüyasında, mahallenin tozlu yollarında yürüyordu.
Uzakta Aygül’ü gördü; ince belli bir şal omuzlarına düşmüş, saçları rüzgârda savruluyordu.
Ahmet tüm gücüyle ona doğru koştu.

Ama her adım attığında, Aygül biraz daha uzaklaşıyordu.
Aralarındaki mesafe kapanacağına, aksine büyüyordu.

“Aygül! Aygül, gitme!” diye haykırdı Ahmet.
Sesinin çığlığı mahalle sokaklarını çınlatıyordu.

Fakat Aygül dönüp bakmadı.
Duymaz gibiydi, sanki rüzgâr onun feryadını alıp gökyüzüne savuruyordu.
Ahmet ne kadar bağırsa da, Aygül kulak vermedi.
Bir süre sonra, denizin maviliğine karışır gibi yavaş yavaş gözden kayboldu.

Ahmet ter içinde uyandı.
Göğsü hızlı hızlı inip kalkıyordu.
Elini alnına götürdü; kalbi hâlâ rüyadaki gibi çırpınıyordu.
Karanlık odada sadece kendi nefesinin sesi vardı.

İçinden fısıldadı:
“Ya gerçekten giderse?
Ya onu bir daha göremezsem?..”