Küçük Ahmet bir adım daha atmak istedi ama yapamadı.
Sanki dili tutulmuştu, boğazında kocaman bir düğüm vardı.

Kız ise gözyaşlarını silmeden, ona uzun uzun baktı.
O bakışta hem acı vardı, hem de yıllardır söylenememiş sözlerin ağırlığı.

İkisi de konuşmadı.
Sadece göz göze geldiler…
Ama o an, kelimelerden çok daha derin bir bağ kuruldu aralarında.

Rüzgâr kabristanın içinden geçti, yapraklar hışırdadı.
Kız yavaşça ayağa kalktı, elini mezar taşına son kez dokundu.
Sonra, hiç tek kelime etmeden geriye döndü, ağır adımlarla uzaklaştı.

Küçük Ahmet, olduğu yerde kala kaldı.
Ardından bakarken kalbi hızla çarpıyordu.
“Kimdi o? Neden buradaydı? Neden tıpkı benim gibi ağlıyordu?”

O an fark etti ki; o kızın gözlerinde gördüğü şey, kendi içindeki yarayla aynıydı.
Ve bu gizemli karşılaşma, içinde yeni soruların kapısını aralamıştı.