Bir geceydi…
Küçük Ahmet yatağında bir sağa bir sola döndü. Uyuyamıyordu.
İçinde uğuldayan fırtına sonunda onu annesinin odasına götürdü.
Kapıyı araladı, gözleri dolmuştu.

— Anne…

Aygül elindeki örgüyü bıraktı, oğlunun yüzüne baktı.
— Ne oldu yavrum, neden uyumadın?

Ahmet titreyen sesiyle patladı:
— Bana neden böyle ağır bir yük yükledin anne?
Neden benim adım Hacı Ahmet?
Neden Hasan değil, Osman değil, Mehmet değil de, kalbi acıyla anılan o gencin adı?
Ben onun hayatını yaşamak zorunda mıyım?
Ben geçmişine kurban mı seçildim?

Aygül’ün elleri titredi, gözleri anında doldu.
Sessizliği, odanın duvarlarına çarpıyordu.

Küçük Ahmet devam etti, sesi hıçkırıklara karıştı:
— Her yerde onun hikâyesini anlatıyorlar anne…
Benim ismim anıldığında insanların gözleri doluyor.
Ben ben değilim artık, ben o yarım kalan hikâyeyim.
Bunu bana nasıl yaptın?

Aygül, gözlerinden süzülen yaşlarla oğluna yaklaştı. Dizlerinin üzerine çöktü, küçük Ahmet’in yüzünü ellerinin arasına aldı.
— Oğlum… Ben sana o ismi beddua olsun diye vermedim.
Ben o ismi sana verdim ki; sevgin, kalbin, vefan, onun yarım bıraktığı yerden yeniden doğsun.
Ben, o aşkın karanlığında bir ışık aradım… O ışık sen oldun.

Ama küçük Ahmet geri çekildi, annesinin gözlerine bakamadı.
— Belki sen ışık aradın anne… Ama bana karanlığı miras bıraktın.